یاسوشی یامانوی کوهنورد 56 ساله ژاپنی مفتخر به دریافت سیزدهمین جایزه معتبر یک عمر فعالیت کوه نوردی در مراسم کلنگ طلایی امسال (2021) در بریانسون شده چندان در بین کوه نوردان غربی معروف نیست اما انتخاب او به عنوان اولین آسیایی در لیستی که 12 نخبه در آن جای دارند یادآور دوران طلایی کوه نوردی این کشور است، یامانوی در اوایل دهه 90 فعالیت خود را در یوسمیت آغاز کرد و به سطحی رسید که +6bرا به صورت انفرادی صعود می کرد، در آلپ، جزیره بافین، گرینلند، پرو، پاتاگونیا، فیتزروی کارنامه قطوری از صعودهای زمستانی و جدید دارد، اولین صعود او در هیمالیا برودپیک بود، در سال 1992 در جبهه غربی آمادابلام مسیر جدیدی ایجاد کرد، مسیر جدید او در چوآیو سمت چپ مسیری است که تیم کورتیکا ایجاد کرده و صعود 48 ساعته او به K2 نیز در همراهی با کورتیکا و از مسیر سزن بوده .
کورتیکا، یامانوی و همسرش
اما صعود به جبهه شمالی جیاچونگ کانگ در سال 2002 در همراهی با همسرش که باعث از دست دادن تمامی انگشتان پا و تعدادی از انگشتان دست او شد بیشتر از هر صعودی بازنشر داده شده و داستان غریبی است، یکی از دلایل دریافت این جایزه معتبر نیز تلاشی بود که او و همسرش برای پاکسازی مسیر این قله از زباله ها و وسایل خود داشته اند، روایت این صعود بدین شرح است:
بین نپال و چین، مابین چوآیو و اورست، پانزدهمین کوه مرتفع جهان بعد از قله های هشت هزارمتری، جیاچونگ کانگ به ارتفاع 7985 متر قرار دارد. قله آن سریع تاریک می شود زیرا ابرهایی که بالای چوآیو قرار دارند سایه خود را بر آن پهن می کنند و 700 متر از این کوه برجستگی چندانی ندارد. برخلاف سایر کوه های این منطقه دورافتاده است و پیمایش تماشایی آن بدون هیچ اثری از انسان است. دامنه های آن چندان دشوار نیست اما صخره های بالا ثابت می کنند که هیچ مسیر آسانی به سمت قله وجود ندارد، افراد کمی روی آن تلاش کرده اند و کسانی که به قله رسیده اند انگشت شمارند.
اولین صعود
12 اکسپدیشن روی جیاچونگ کانگ تلاش کرده اند و 26 نفر در مجموع آن را صعود کرده اند، اکسپدیشن ژاپنی ها از "ناگویا" در دهم آوریل سال 1964 به سرپرستی کازویوشی کوهارا موفقیت آمیز بود، تیم از جبهه غربی و یال شمال غربی با استفاده از اکسیژن به قله رسید، صعود آسانی نبود، اگرچه پنج کوه نورد به قله رسیدند اما آکیو اوتاکی 29 ساله در اثر لغزش و سقوط از ارتفاع 7750 متری جان سپرد.
اولین صعود بدون اکسیژن
یک تیم فرانسوی – نپالی تحت سرپرستی ژان کلود مارمیر در سال 1986 تلاشی را روی این قله آغاز کرد. هدف شش کوه نورد این تیم ایجاد یک مسیر جدید در جبهه جنوبی/ تیغه جنوب غربی بود. صعود آنها در 12 ماه مه 1986 تحقق یافت که اولین صعود بدون اکسیژن بود، در همان سال، ماه اکتبر، تیم اسپانیایی – امریکایی شانس خود را امتحان کرد، سرپرستی آن به عهده خوزه لوئیس زولوآگا بود. در ارتفاع 7100 متر ناچار به توقف شدند، جالب است که بعد از اولین صعود در سال 1964 تمامی صعودها بدون اکسیژن بوده، در اکتبر 1988 دو عضو یک تیم کره جنوبی از طریق جبهه جنوبی/یال جنوب غربی به قله رسیدند.
اولین صعود دشوار از جبهه شمالی
یازده سال بعد در اکتبر 1999 یک تیم از اسلوونی به سرپرستی آندرژ استرمفلج اولین صعود را از طریق جبهه شمالی انجام داد، آنها دو بیواک داشتند، یکی در ارتفاع 6800 متر و دیگری در ارتفاع 7500 متر، در 31 اکتبر تومازیاکوفچیچ و پیتر مزنار به قله رسیدند، روز بعد مارکو کار، ماتیجاجوست، مارکو پرزلج و آندرژ استرمفلج نیز به قله رسیدند. در حین فرود پرزلج در تاریکی لغزید و 200 متر سقوط کرد، به طرز معجزه آسایی نجات یافت اما نتوانست بدون کمک دیگران حرکت کند، خونریزی بینی داشت و حراجاتی دیگر و حافظه اش را نیز از دست داد.
شرایط جوی بد، سرمای شدید، طوفان، بهمن و دشواری مسیر در انتظار کسانی است که جرات تلاش بر جیاچونگ کانگ را داشته باشند.
جدال مرگ و زندگی در سال 2002
در سپتامبر سال 2002 کوه نورد 37 ساله ژاپنی یاسوشی یامانوی و همسرش تائکو ناگائو وارد کمپ اصلی در ارتفاع 5800 متر شدند. یامانوی معروف به "گرگ تنها" بخاطر صعودهای انفرادی و پرمخاطره خود بود و ناگائو از قبل تعدادی از انگشتان خود را بر اثر سرمازدگی در یکی از صعودهای خود از دست داده بود، آنها قصد داشتند جبهه شمالی تیم اسلوونی در سال 1999 را تکرار کنند.
یک صعود خطرناک
در 6 اکتبر آنها شروع به صعود کردند، از کمپ اصلی تا کمپ اصلی پیشرفته در ارتفاع 6100 متر را صعود کردند و در ابتدای مسیر اسلوونیایی ها قرار گرفتند. بخش بالایی جبهه شمالی دارای برج های یخی غول پیکر است و بهمن غافلگیرانه پدیدار می شود، گاهی زنجبروار. آنها از زیر برج های یخی عبور کردند، سطحی ترکیبی با شیب بین 50 تا 60 درجه. در ارتفاع 7100 متر چادر خود را روی لبه ای باریک برای شبمانی نصب کردند. روز بعد به صعود ادامه دادند، با پیچیدن به سمت راست به سطحی 30 درجه ای در ارتفاع 7500 متر رسیدند، در اینجا دوباره بیواک کردند، در 8 اکتبر، هوا تغییر کرد و برف شدید شروع به باریدن کرد. یامانوی قبلا متوجه شده بود که انگشتان پای راستش به رنگ بنفش در آمده و ناگائو احساس سرگیجه می کرد بنابراین در ارتفاع 7600 متر از صعود دست کشید. یامانوی علیرغم سرمازدگی شدید پاهایش، تصمیم به ادامه مسیر داشت. ناگائو به جای فرود در انتظار او ماند. یامانوی به سختی می توانست پوتین های خود را با انگشتان سرمازده به دیواره یخی بکوبد، هر ضربه ای منجر به دردی طاقت فرسا می شد. در همان روز در 8 اکتبر ساعت 13.30 یامانوی به تنهایی به قله رسید. 3 بعدازظهر فرود آمد و به همسر خود ملحق شد، دوباره در ارتفاع 7600 متر کمپ خود را برقرار کردند.
فرود از میان جهنم
روز بعد آنها به فرود ادامه دادند، در ارتفاع 7200 متر، روی طاقچه ای کوچک، به سختی دارای 10 سانتیمتر پهنا برای بیواک توقف کردند، اینجا بود که خشم جیاچونگ پدیدار گشت. سه بهمن از روی آنها عبور کرد. ناگائو ابتکار عمل را بدست گرفت، فرود باید ادامه می یافت، جلو افتاد، طوفان در اطراف آنها می خروشید، آنها با طناب به هم متصل بودند، بهمن به ناگائو اصابت کرد، شدت آن او را به صخره کوبید و فرو غلطید، یامانوی نمی توانست او را ببیند، طناب روی سنگی کشیده شده بود، ناگائو خیلی زود به هوش آمد، طنابی که آنها را به هم متصل می کرد در حال پاره شدن بود، در حالیکه با تبر یخ و کرامپون ها به بهترین شکل خود را نگه داشته بود با فریاد به شوهرش گفت که طناب را قطع کند.
فرود در کوربرفی
ناگائو خون زیادی در اثر ضربه ای که به سرش وارد شده بود از دست داده بود، با چشم چپش چیزی نمی دید و یکی از دستکش هایش را گم کرده بود، یامانوی سعی کرد که خود را به همسرش برساند اما بهمن دیگری عینک او را از جا کند و دید واضح خود را از دست داد، به سرعت دچار کوربرفی از هر دو چشم شد، در نابینایی مطلق چهار ساعت طول کشید تا به همسر آسیب دیده اش برسد و دوباره مجبور شدند که روی جبهه شمالی جیاچونگ کانگ بیواک کنند. روز بعد یامانوی بینایی چشم چپش را بدست آورد اما همسرش دیگر چیزی نمی دید. سوخت آنها نیز تمام شده بود و نمی توانستند برای آب، برف را ذوب کنند، ناگائو شش روز بود که چیزی نخورده بود.
ادامه یا مرگ
در خستگی مطلق شروع به پایین رفتن کردند، به کمپ اصلی پیشرفته رسیدند اما هیچیک از تیم پشتیبانی آنجا نبود. در یک مبارزه ناامید کننده ده ساعته در حالی که ناگائو هنوز جایی را نمی دید به صورت سانتیمتری و با احتیاط از یخچال عبور کردند و درنهایت مجبور به توقف و بیواکی دیگر شدند. با وجود شبی بی پایان در فضای باز جیاچونگ کانگ و تحمل سرمازدگی شدید، اراده آهنین خود را برای بقاء بکار گرفتند. یامانوی نیروی خود را جمع کرد و 13 اکتبر به کمپ اصلی برای درخواست کمک رسید. فقط جیالستن آشپز آنجا بود، همه تصور کرده بودند که آنها کشته شده اند.
چیزی بر جای نماند
هر دو نجات یافتند و بعدها تمام وسایل و زباله های خود را از کوه و یخچال خارج کردند، با هلیکوپتر به بیمارستانی در کاتماندو منتقل شدند، یامانوی گفته:
"من باید همسرم را متقاعد می کردم که اگر بخواهیم زنده بمانیم باید وسایل و زباله ها را روی یخچال رها کنیم، او از من قول گرفت که بعدا آنها را جمع کنیم بنابراین آنها را در جایی که بتوان پیدا کرد، جمع کرد. دو سال بعد در سال 2004 به سراغ آنها رفتیم اما یخچال از فرط زباله قابل تشخیص نبود"
یخچال زیر جیاچونگ کانگ
دیگر اثر انگشتی وجود ندارد
یامانوی چهار انگشت دست و تمامی انگشتان پای خود را از دست داد، ناگائو نیز مابقی انگشتان نیمه قطع شده خود از صعودهای قبلی را از دست داد، یامانوی اکنون باید پوتین هایی با سایزهای مختلف بخرد، او به شوخی می گوید که گرفتن گیره های صخره کمی سخت شده و انگشتان پایش را گم کرده، آنها کجا هستند؟ او دوست دارد شوخی کند. این رویداد می تواند یک خاطره تلخ باشد اما یامانوی آن را گرامی می دارد.
"دوست ندارم این داستان را تعریف کنم، مردم مرا درک نمی کنند و باگفتن آن، کوهم را از دست خواهم داد، برای من کوهی خاص است و می خواهم آن را داشته باشم"
شاید بخشی از زیبایی جیاچونگ کانگ همین باشد، جواهری ناشناخته، دور دست و دست نیافتنی، همانطور که دوست آنها ویچیک کورتیکا گفته "زیبایی دری به دنیای دیگر است "
